Wetenschapper in de klas
Op woensdagochtend stond ik opeens oog in oog met 25 kinderen van 7-11 jaar oud. Ze keken mij vol verwachting aan en nog voor ik begon stonden ze met vragen in de rij: Juf, bent u zwanger? Weet u hoe het smartboard werkt? Mijn tante … Kinderen zijn overal in geïnteresseerd, maken de grappigste koppelingen in hun hoofd, zijn heerlijk schaamteloos en boordevol enthousiasme. Ik voelde opeens al die eigenschappen weer glashelder naar boven komen. Dit is waarom ik onderzoeker ben geworden: nieuwsgierig, gedreven, enthousiast en alles wat deze kinderen nu ook waren! Ze gaven mij nog even snel tips over hoe ik het smartboard kon gebruiken en toen begon ik.
Dit is waarom ik onderzoeker ben geworden:
Voorbereiding
De voorbereidingen begonnen een paar weken geleden met een cursus van het project ‘Wetenschapper in de klas’ van het Wetenschapsknooppunt over hoe je jouw onderwerp van wetenschap op het niveau van basisschoolkinderen kunt vertellen. Wat voor vragen willen ze beantwoord zien? Wat kunnen ze aan? Hoe lang kunnen ze luisteren voor er weer een leuke doe-opdracht tussendoor moet komen? En hoe visualiseer ik mijn uitleg? Onmiddellijk voelde ik dat ik geen juf ben. Hoe houd ik straks 25 jonge enthousiaste kinderen twee uur lang geboeid? College geven voor studenten is echt anders. De tips waren bruikbaar en zo langzaamaan vormde de presentatie zich rondom het onderwerp ‘waarom lijk ik op mijn ouders?’
Meedenken en vragen stellen
Het gaf me veel energie om onthaald te worden door zoveel enthousiasme. Dit was ook voor hun anders dan anders en ze hadden er duidelijk zin in. Ik vertelde dat ik wetenschapper ben in genetica en https://weblog.wur.eu/how-to-write-a-good-introduction-to-an-essay/. Dat ik vandaag aan ze uit zou leggen wat dat precies betekent en dat ze dat straks weten en kunnen navertellen! Ik schroomde niet om de echte termen uit de weg te gaan, en vertelde ze wat een genotype of een fenotype is, over DNA en genen. En ze pakten het snel op.
Ze wisten me precies te vertellen hoe dat bij hun vader of moeder zat en wat de overeenkomsten en verschillen waren. Ik gniffelde. Hun gezinsleven was niet meer geheim, de ene moeder had haar haar geverfd en eigenlijk een andere kleur van zichzelf, een zusje met een heel andere oogkleur dan de rest, en de ander had een ziekte waardoor de groei minder was verlopen. Heerlijk om te ervaren hoe ze continue meedachten met iedere vraag of zin die ik vertelde.

De bolletjes representeren de genen in ons lichaam, een helft van je vader en een helft van je moeder
Wat een vermogen!
Aan het einde van 2 uur les waren ze nog steeds even enthousiast en geboeid. Ze hadden chromosomen getekend, en doorgegeven van hun ouders aan zichzelf. Ze lazen grafieken af en gebruikten ze om hun eigen volwassen lichaamslengte te voorspellen met een echte formule. Geleerd over omgevingsfactoren, overerving, oogkleur en lichaamslengte. Onderzoeksvragen bedacht en uitgewerkt en hoe al deze dingen werken bij dieren. Wat is er hetzelfde, wat is er anders, hoe selecteren boeren hun koeien of varkens en waarom, en hoe kun je zelf met je hond pups fokken?
Ze raakten niet uitgedacht, uitgesproken of uitgevraagd. De mooiste vragen kwamen naar voren: Als ik de helft van de genen van mijn vader heb gekregen, heeft mijn vader dan nu nog maar de helft over? En de mooiste onderzoeksvragen werden uitgewerkt, variërend van haarkleur die afweek van de rest van de gezinsleden, ogen die niet scherpstellen en een bril nodig hadden en vragen over de relatie tussen voetmaat en lichaamslengte.
‘Eigenlijk ben ik ook al een wetenschapper!’, …
…vertelde een meisje trots toen de les afgelopen was. Ze vertelde waar ze thuis aan werkte, wat ze later wilde, en had het zich niet eerder gerealiseerd. Nu, na deze https://weblog.wur.eu/forensic-science-research-paper/ wist ze het zeker: ook zij was nu al een onderzoeker!
En – om ook de eerste vraag nog te beantwoorden – ja, ik ben inderdaad zwanger. Van een jongetje, want ook van mij wilden ze natuurlijk alles weten!
Lees in het blog van Yvonne Wientjes over hoe fokkerij werkt!
Lijkt me erg leuk en inspirerend om zo’n basis-school- college te geven. Dat smaakt naar meer ???
Gelukt! Het doel van het Wetenschapsknooppunt Wageningen is kinderen te enthousiasmeren voor de wetenschap. Daarom organiseren we “Wetenschapper in de klas” en Ilse is er een. In jouw verslag klinkt in alle toonaarden door dat het werkt. Wat leuk!!!