Buigen voor vuur en zon

De geur van houtvuur brengt me naar een gebouwtje. Om naar binnen te gaan moet je wel diep bukken. De ingang is heel bewust heel laag gemaakt. Een diepe buiging: bij binnenkomst betuig je zo respect voor het vuur binnen en als je weer naar buiten gaat buig je voor de zon. Hier gaan we deze onderzoeks-week eten. Dit houten gebouw is karakteristiek voor hier, zeskantig, een ail.

Ail, getekend door Synaru en Alina Cherukova (rechts)

Negen maanden per jaar is het hier stijf bevroren en onder een pak sneeuw bedolven. In de resterende drie maanden plant, oogst en verzamel je alles om de lange winter door te komen.  Je moet hier wel bescheiden zijn tegenover deze natuur. De Altai hebben een bijzondere filosofie. Je neemt niet meer van de natuur dan je nodig hebt, alles heeft betekenis en voor alles is een tijd.

Dat voor alles een tijd is blijkt uit het feit dat het start-ritueel pas na een paar dagen plaats vindt. Dat kan pas met wassende maan. Alles heeft betekenis, je plukt niet zo maar een bloem, je dankt het water voor de vis die je vangt. Je neemt niet meer hout uit het bos dan je nodig hebt voor het vuur. Het land is niet van jou, je leent het van je kinderen.