De jager, Anatole, tekent de vallei. Hij noteert zijn route vanaf de monding van de rivier via de bron dieper de vallei in. Hij noemt positieve, negatieve, heilige en magnetische plekken. Hij zet punten en lijnen maar omcirkelt de ‘places of power’, de plekken waar je niet komt, plekken waar je respect voor hebt, die alleen voor de dieren, planten en geesten zijn, waar je zelfs je vee niet laat grazen. Hoe hij dat tekent is voor mij een belangrijk beeld. In mijn aantekeningen cirkel ik vervolgens om die plekken heen. Zo ontstaan open plekken in m’n notities en vormt zich een beeld van mijn eerste kaarten. Die had ik me nooit kunnen voorstellen zonder dat ik Anatole op die manier had zien vertellen, wijzen en tekenen tegelijk.
De manier waarop Anatole, de jager de ‘places of power’ omcircelt geeft mij een eerste idee voor kaarten van de vallei.
Witte plekken op de kaart zien wij in het westen als gebieden om te ontdekken en vooral om te exploiteren. In de Altai zijn de witte plekken de te respecteren plekken, de plekken waar je niet komt, plekken waar je respect voor hebt.
Wat uit de verhalen tevoorschijn komt brengt de mooie manier in beeld waarop de Altai met aandacht en respect naar z’n leefomgeving kijken en de waarden die ze toekennen aan hun landschap. Alles heeft een betekenis, je plukt niet zomaar een bloem, je hakt niet meer hout dan je nodig hebt. Je leent het landschap van je kinderen, je bezit het land niet, het land bezit jou. Je dankt de rivier voor de vis die je vangt. Alles is levend, steen, water en vuur.