Als uw zoon of dochter op kamers gaat, betekent dat ook iets voor u als ouder. U wilt graag meedenken, maar in welke mate? Lees hieronder het verhaal van de moeder van Sanne… Een kamer voor mijn dochter: “Ik heb toch maar de gasfitter geregeld”
De kamer van mijn zoons
Toen mijn zoons op kamers gingen vond ik dat allemaal leuk en spannend. Ik herinner me nog wel de studentenflat waar mijn oudste zoon ging wonen. Een typische mannenflat. Van lege bierkratten was een kledingkast gebouwd. Er stond zowaar ergens een stofzuiger. Maar dat was ook zo ongeveer het enige voorwerp dat er ongebruikt uitzag. De rest was allemaal afgeragde troep. Ik vond dat wel grappig. Ik heb nog een paar oude gordijnen voor hem vernaaid, maar dat was het wel zowat. Plots was er allerlei serviesgoed verdwenen uit mijn keuken, en miste mijn man het nodige gereedschap.. Onze zoon had een kamer. Bij nummer twee ging het niet veel anders.
Maar dan mijn dochter…
Mijn dochter is een vrouw die heel goed weet wat ze wil. Ze was dan ook al maanden bezig met spullen voor haar aanstaande kamer en ze had ook een hele lijst kamerverhuurbureaus waar ze langs ging. Ze had al snel een tijdelijke kamer gevonden. “Mam, kom je gauw kijken?” Ja, allicht!
Moet mijn dochter HIER wonen?
Toen ik in de wijk waar ze nu woont aankwam, schrok ik echt wel. Een oude stoel op straat, een groepje jongens dat er stond te niksen, een kapotte voerbak van een hond. Moet mijn dochter HIER wonen? Ik heb het op kunnen brengen om nog eerst helemaal niets te zeggen. Mijn dochter liet me vol trots haar nieuwe thuis zien, en inderdaad de kamer zag er heel leuk uit. Hij was ook grappig ingericht.. een tijdelijke kamer, in onderhuur. Het meisje waar ze de kamer van had gehuurd was op stage naar het buitenland. “Gelukkig”, dacht ik bij mezelf, “het is maar tijdelijk.” Echt die wijk.. ik zag haar al in het holst van de nacht aan komen fietsen, ik vond het echt een zooitje…
Is ze hier wel veilig?
Wat ik me echt bij mijn zoons niet heb afgevraagd, had ik wél bij mijn dochter: is mijn dochter hier wel veilig? Terwijl zij me haar kamer liet zien, keek ik stiekem naar de deur.. zat daar wel een goed slot op? En wat als er brand zou komen? Was er een vluchtroute? En de geiser die in de keuken hing… geen keurmerk van een gasfitter. Dat werd voor mij op dat moment wel even een speerpunt.
Wil je ALSJEBLIEFT de geiser laten controleren?
Ik laat mijn dochter toch niet slapen op een kamer waar de geiser misschien niet goed werkt! Mijn dochter vond dat overdreven, maar ik heb haar toch gevraagd een gasfitter te bellen en mij de rekening te sturen. Helemaal ten onrechte, bleek later, de geiser was prima onderhouden.. maar toch…
Tijdens het winkelen, na het bekijken van de kamer voor mijn dochter
Natuurlijk liet Sanne me niet alleen haar kamer zien. Ik ben ook met haar de stad ingegaan.
“Zeg het maar”, was haar binnenkomer toen we een kopje koffie gingen drinken. Mijn dochter kent me goed en ze wist dat me nog iets dwars zat. “Die straat” zei ik, en daar moest ze toch wel even om lachen. “Je denkt toch niet dat ik in het holst van de nacht alleen naar huis fiets door die wijk? Er zijn genoeg jongens die maar wat graag met me meefietsen. Ik zit op een bèta-opleiding, veel meer mannen dan vrouwen, en ik ben het knapste meisje van mijn klas.” … :-), zo was haar praktische antwoord.
Zijn meisjes anders?
Zijn meisjes anders dan jongens?
Nee, natuurlijk niet echt.. maar toch, zo’n laatste vlaag van bezorgdheid, bij het laatste kind dat mijn nest verliet… Ja, dat voelde ik wel. Best gek, eigenlijk”
Kamer voor mijn dochter. Overdreven bezorgd?
Ik vraag het studenten wel eens… “vind je je ouders overdreven bezorgd?” Meestal krijg ik als antwoord.. “Ja, nou ja, in het begin wel een beetje”. Als ouder moet je natuurlijk je kind vertrouwen, en meestal is dat ook wel terecht. Een beetje meekijken, zoals de moeder van Sanne doet, kan natuurlijk geen kwaad, mits zowel de student als de ouder daarmee om kunnen gaan. Uw kind zal echt dingen soms niet zo handig aanpakken, nu hij op een kamer woont. ‘Van je fouten leer je’, is een heel terechte tegelwijsheid. En letten op veiligheid is natuurlijk belangrijk, voor jongens én meisjes. Maar uw zoon of dochter weet dat zelf ook wel. Ik schrijf regelmatig over het wonen op een kamer. Hebt u ook een verhaal over op kamers wonen? Ik plaats uw reactie graag.
Eerlijkheidshalve….
Kende u dit verhaal al? Dat kan kloppen. Ik heb het drie jaar geleden overgeschreven en op dit blog gepubliceerd. Overgeschreven? Ja, uit mijn dagboek. Dat meisje heet helemaal geen Sanne, maar Anne. Enneh… die moeder… dat ben ik. Nu moet Anne, inmiddels zelf moeder, er nog wel eens om lachen, om dat geiser verhaal. En ik ook. En een van die jongens die toen met haar meefietsen is nu mijn schoonzoon.
Lees ook: Wat kost een studentenkamer?
Weblezing over ‘op kamers’
