Liesbeth Bakker doet onderzoek naar natuurbeheer en natuurontwikkeling. Na haar studie Biologie aan de Rijksuniversiteit Groningen promoveerde ze in 2003 in Wageningen. Sinds 2005 werkt ze bij het Nederlands Instituut voor Ecologie (NIOO-KNAW), waar ze haar onderzoek uitbreidde met studie van aquatische systemen. In 2020 werd ze buitengewoon hoogleraar Rewilding Ecology, een leerstoel gesteund door Rewilding Europe. “Ik ben altijd gefascineerd geweest door dieren, ik begon als 8-jarige met vogels kijken en ben daar nooit mee opgehouden. Later kwamen daar zoogdieren bij. Grazende dieren genieten mijn interesse. Ze hebben grote effecten op het landschap, en zo op andere dieren en planten. Veel inheemse grote grazers zijn verdwenen of uitgestorven, zoals oerrund en tarpan, het wilde paard. Door grote dieren terug te brengen in ons landschap, of vervangers, zoals runderen en paarden, vergroot je de rol van natuurlijke processen in onze natuur. Dat geldt ook voor bv het terugbrengen van een natuurlijker waterpeil. Deze vorm van natuurontwikkeling heet rewilding, waarbij je de natuur zoveel mogelijk zichzelf laat beheren. In Nederland hebben we hier veel ervaring mee. Via samenwerking met natuurbeheerders in Nederland en elders in Europa bestudeer ik de uitkomsten van rewilding voor de natuur”.
Natuur is meer dan levende planten en dieren. Stuivend zand of rivieren die buiten hun oevers treden scheppen leefomgevingen voor soorten die zich daar het beste thuis voelen. Wageningse wetenschappers onderzoeken de kansen voor verwildering van gebieden in Nederland en Europa. Op de Marker Wadden zorgde wildere natuur met moerassige…