De reis naar Longyearbyen, waar de zon niet ondergaat – Dag 1

• Naam: Mare van den Heuvel
• Beroep/opleiding: Leerling tweetalig Gymnasium
• Laatste bezoek aan Spitsbergen?  Nooit, dit is de eerste keer dat ik naar Spitsbergen ga.
• Hoe ben je bij de expeditie gekomen? Ik reis mee met mijn moeder Martine van den Heuvel-Greve (Marine-bioloog, toxicoloog). Lees hier vanaf het begin van mijn avontuur.

Een uur te vroeg

We hadden onze eigen ‘taxi-service’: vanwege treinproblemen brachten mijn vader en zusje ons naar het vliegveld. O, trouwens, ‘we’ is in dit geval mijn moeder, Martine van den Heuvel-Greve, en ikzelf. Maar goed, we namen afscheid van vader en zusje en gingen daarna op zoek naar onze reisgenoten. Dat waren Michiel Klaassen en Frits Steenhuisen. We hadden ze al snel gevonden. Nadat we onze bagage hadden herpakt zodat het niet te zwaar was, gingen we in de rij staan. Al snel bleek dat dat veel te vroeg was: de check-in zou pas een uur later open gaan. Dus, ja, we hebben een uur lang in een niet-bewegende rij gestaan. Gaap. Heel saai.

Frits komt in de problemen met zijn ijsbeer-afweer-geweer-ding

EINDELIJK konden we inchecken. Wij naar die balie lopen (dat ging niet zo heel makkelijk overigens, ik had een hele brede tas op mijn karretje), en zo snel mogelijk al die tassen inchecken. Althans, dat was de bedoeling. Maar Frits had een geweer mee om ons te beschermen tegen ijsberen en dat is niet bepaald standaard bagage in Nederland. Achter de balie zat een vrij jong meisje, dat geen idee had wat ze nou met dat geweer aan moest. Een paar belletjes en een controle door een hogere bewaker later werd de koffer met het geweer naar het vak met de speciale bagage gebracht, en konden we eindelijk richting de security.

En ja hoor, Frits zorgt weer voor problemen bij de security

Security. Schoenen uit, jas uit, vloeistoffen en elektronica uit de tas halen en dan alles in een bakje. Daarna doorlopen naar een bodyscan. Even wachten. Klaar. Geen metaal. Oké, U mag doorlopen. Ondertussen gaat naast je bij iemand de scanner af. Armen omhoog, fouilleren. Oorzaak gevonden: de ongelukkige was vergeten zijn horloge af te doen. Vooruit, U mag ook doorlopen. Zo gaat dat dan. Maar het kan natuurlijk ook fout gaan bij het scannen van de tassen. Dat is wat er gebeurde bij Frits. Hij was vergeten zijn laptop uit zijn tas te halen. Security kon er niet om lachen. Maar ja, die hebben ook gewoon geen gevoel voor humor… Michiel, mijn moeder en ik waren al een tijdje klaar. Uiteindelijk duurde het zo lang dat Frits tegen ons zei dat we maar vast moesten gaan, en dat hij ons wel weer tegen zou komen bij de gate. En zo gebeurde het. We gingen nog even langs de boekenwinkel, naar de wc en haalden wat eten, en daarna troffen we Frits inderdaad bij de gate. En al snel konden we het vliegtuig in.

Oslo

Na een uurtje of twee in het vliegtuig kwamen we aan in Oslo.

Het vliegveld, Oslo Airport Gardermoen, is geopend in 1998. Het ligt ongeveer vijftig kilometer ten noorden van Oslo. Het vliegveld is de grootste internationale luchthaven van Noorwegen en ook de belangrijkste luchthaven van Oslo. In 2016 gebruikten bijna 26 miljoen reizigers het vliegveld, waardoor het de op-acht-na-drukste luchthaven in Europa was.

Maar goed, we zaten daar al om half drie. En de vlucht naar Longyearbyen zou pas om half tien ’s avonds gaan. Dus moesten we iets bedenken om die zeven uur door te komen. Gelukkig was er wel WiFi (hele slechte, maar er was tenminste IETS), zodat we even contact konden hebben met de buitenwereld. Na een tijdje besloten we wat te drinken te halen bij de Starbucks (die er ongetwijfeld was, al hadden we hem nog niet gezien). Op weg daarnaartoe kwamen we langs een winkeltje met overheerlijk ruikende kaneelbaksels. Ze roken zelfs ZO lekker, dat we later nog terug zijn gegaan om er twee te halen. Maar eerst gingen we dus nog naar de Starbucks (erg lekker).

Wachten, wachten, en oh ja… wachten

Na de Starbucks en de kaneelgebakjes waren er nog steeds zo’n zes en een half uur te gaan. Toen kwamen we met het idee om naar de SAS lounge te gaan. Frits mocht daar naar binnen, en hij mocht ook zijn ‘gezin’ meenemen (dat waren wij dan blijkbaar). Het bleek een erg goed idee te zijn geweest: fijne stoelen, goede (of in elk geval betere) WiFi, eten en een televisie. Om een lang verhaal kort te maken: daar bleven we de rest van de wachttijd lezen, Tour de France kijken (gewonnen door onze eigen Bauke Mollema!), voetbal kijken (onze eigen dames wonnen van Noorwegen!) en met onze telefoons spelen. Zo kwamen we zelfs het extra kwartier dat het vliegtuig vertraagd was door.

Op naar Longyearbyen!

Om tien voor tien stapten we eindelijk in het vliegtuig naar Longyearbyen, Spitsbergen. De zon was op dat moment net onder aan het gaan. Tijdens de vlucht gebeurde er iets vreemds. Hoewel het later in de avond werd, kwam de zon weer terug omhoog. Ik zal je heel even uitleggen hoe dat komt.

In de poolcirkels blijft het ’s zomers dag en nacht licht en ’s winters fulltime donker. Alleen in de herfst en lente kun je het verschil tussen dag en nacht goed zien. Dit komt omdat de aardas onder een hoek staat, waardoor de Noordpool in de winter erg ver weg van de zon staat en in de zomer juist heel dicht bij. Als het winter is komt er daardoor helemaal geen licht, en in de zomer juist alleen maar. Daardoor kwam de zon dus weer op: hij gaat in Spitsbergen gewoon niet onder.

Dit kwam er dus op neer dat toen we om half één aankwamen in Longyearbyen, het klaarlicht was. Voor mij voelde het daardoor aan als ochtend, ook omdat het best fris was. Michiel vond het meer op middag lijken. Maar we waren het er in elk geval over eens dat het NIET als midden in de nacht aanvoelde.

Verwelkomd door de ijsbeer

Nee, we zagen niet meteen een ijsbeer toen we aankwamen, mocht je dat denken vanwege de titel van dit kopje. Althans, geen levende. Op het vliegveld van Longyearbyen staat een grote, opgezette ijsbeer op de bagageband. Hij lijkt je te verwelkomen. Die bedoel ik.

We haalden onze bagage op bij de band naast de ijsbeer, en gingen daarna op weg naar ons ‘hotel’, Mary-Ann’s. Eer dat we ingecheckt waren, onze kamer hadden gevonden, onze pyjama hadden aangetrokken en onze tanden hadden gepoetst, was het half drie ’s nachts. En het was nog steeds klaarlicht. Probeer dan maar eens te slapen. Ik zal je vertellen: het is niet makkelijk. Het zal waarschijnlijk nog wel eventjes duren voordat ik daar aan gewend ben…

In het vliegtuig naar Oslo

Net aangekomen in Longyearbyen

De zon op zijn laagste punt (rond 1:00 uur)

De kamer in Mary-Ann’s