Jack & Jelly

Stel je voor, je springt in een meer vol met kwallen. Je zou wel gek zijn toch? Dat is precies wat we vandaag gedaan hebben. Lisa heeft ons meegenomen naar één van ‘haar’ kwallenmeren, Lake Lenmakana. Dit is een marien meer, het water is brak en het meer is geïsoleerd van de omringende zee. In deze meren leven unieke, niet bijtende kwallen, de Mastigias Papua. Deze kwallen hebben zich afwijkend geëvolueerd nadat ze afgezonderd zijn geraakt in deze mariene meren. 

Duizenden kwallen

Lenmakana is een klein eiland dat bestaat uit een cirkelvormige keten van steile bergen, met het meer in het midden. Nadat we door de bemanning van onze boot waren afgezet begonnen we dan ook direct aan de steile beklimming naar de top van de bergketen rondom het meer. Terwijl we ons een weg baanden over de onregelmatige en scherpe kalksteenformaties, werden we getrakteerd op een prachtig uitzicht over de talloze eilanden in de omringende oceaan. Dit was echter nog niets in vergelijking met wat we zagen toen we eenmaal over de bergketen heen geklommen waren: duizenden en duizenden kwallen hadden zich verzameld in het door de zon verlichte deel van het meer.

Na een snelle afdaling doken we het meer in en dompelden ons onder in deze adembenemende onderwaterwereld. We werden omringd door kwallen en ze lieten zich absoluut niet door ons afschrikken. Met hun ongecoördineerde bewegingen botsten ze steeds tegen ons aan, zelfs tegen onze gezichten! Zo’n vreemde gewaarwording om deze jelly-achtige kwallen overal tegen je aan te hebben botsen. Gelukkig beten ze dus niet.

Eenzame Jack

Niet alle bewoners van het meer waren echter zo onschuldig. We zagen een grote eenzame Jack. Deze vis hoort niet echt thuis in een marien meer, maar was op de een of andere manier toch in dit meer beland. Waarschijnlijk niet naar zijn eigen tevredenheid echter, want het voedsel voor deze vissen is zeer beperkt in mariene meren. En dat merkten we… Later die middag waren de studenten hun metingen aan het doen in het meer, toen Jack, aangetrokken door de geur van ingeblikte tonijn, een hapje wilde komen nemen. Er vielen geen slachtoffers, maar ineens leek Jack toch niet meer zo onschuldig.

Het was verrassend dat één van onze bemanningsleden door de aanblik van al deze smakelijke (dat is sarcastisch!) kwallen zin had gekregen in jelly. We namen afscheid van de kwallen, klommen weer over de bergketen en keerden snel terug naar onze boot voor alweer een goed vullende maaltijd. De bemanning van de Temukira verwent ons echt. Gelukkig moesten we ’s middags alweer in beweging komen terwijl we de wateren en het dorp van Harapan Jaya verkenden. Dit dorpje is één van de vele kleine kustdorpjes in Misool waar men traditionele visserij combineert met toerismeactiviteiten.

Terug naar het dorp

Omdat het zondag was, hingen er veel kinderen rond bij de steiger die ons nieuwsgierig bestudeerden terwijl wij hetzelfde met hen deden. Later die middag keerde een aantal leden van onze expeditie terug naar het dorp om na te gaan hoe deze dorpelingen de verandering van visserij naar toerisme, en de consequenties daarvan, ervaren. Boeiende observaties die we in onze volgende blog zullen beschrijven.

En Jack? Hij probeerde de volgende dag nog een keer een hapje te nemen van de studenten. Hij leeft waarschijnlijk nog lang en ongelukkig in zijn meer vol oneetbare kwallen.