28 juli 2017 | Categorie: Spitsbergen

Een tripje naar de vogelrots met poolvosjes – Dag 6

Door Mare van den Heuvel

Ik, Mare van den Heuvel, ben 13 jaar oud en van 16 tot 28 juli 2017 op Spitsbergen. Daar zal ik helpen bij het onderzoek dat er wordt uitgevoerd, o.a. door mijn moeder, en ik krijg een kans om te ontdekken hoe het leven er aan toe gaat op een van de noordelijkste nederzettingen ter wereld, het voormalige mijndorp (en nu onderzoeksstation) Ny-Ålesund. Via dit blog zal ik jullie op de hoogte houden van mijn belevenissen op het prachtige, ruige Spitsbergen.

Naam: Mare van den Heuvel
Beroep/opleiding: Leerling tweetalig Gymnasium
Laatste bezoek aan Spitsbergen? Nooit, dit is de eerste keer dat ik naar Spitsbergen ga.
Hoe ben je bij de expeditie gekomen? Ik reis mee met mijn moeder Martine van den Heuvel-Greve (Marine-bioloog, toxicoloog). Lees hier vanaf het begin van mijn avontuur.

Er is er één jarig…

Vandaag is mijn moeder jarig. Yay! We hebben het gevierd door tijdens het monsteren in de mijn een reep chocola te eten. Het was heel lekker.

Goed, we hebben ’s ochtends dus gesampled in de mijn (onderweg een rendier met kalf gezien). Daarna was er lunch, en toen een uur theorie over veiligheid. Mijn moeder, Frits en Michiel gingen namelijk een ijsbeer- en schietcursus doen. Ik was nog te jong voor de cursus, maar mocht wel gewoon mee. Dus, eerst een uur theorie, en daarna gingen we naar de schietbaan een eind buiten het dorp voor het praktijkgedeelte. Het was heel gaaf.

Op naar de vogelrots

Na het avondeten besloten we met een zodiac naar Krikjefjellet (dat ligt een eindje verderop) te gaan. Daar had Maarten namelijk jonge poolvosjes gezien. Natuurlijk was iedereen meteen dolenthousiast, dus survivalpak aan (geloof me, daar wil je niet meer over horen) en hop, de boot in.

Na een half uurtje varen kwamen we aan. Wat was het indrukwekkend: een hele rots vol drieteenmeeuwen, waarvan een groot deel jongen had. Daar hebben we een hele tijd naar zitten kijken. Er vlogen ook grote burgemeesters en dikbekzeekoeten rond, dus vogels waren er genoeg. Maar er was nog geen spoor van de vosjes. Wacht, dat is niet waar. We hadden al wel de holen waar ze in spelen gevonden, dus we wisten wel dat ze er waren. Maar waar? Tja, dat was de grote vraag.

We keken nog een tijdje naar de vogels, en zijn toen een eindje verder gelopen. Daar gingen we zitten. We aten chocola en genoten van het uitzicht, want het was heel helder en we zaten natuurlijk weer in een hele mooie omgeving. Daarna besloten we terug te gaan. Vlak voordat we in de boot stapten zagen we eindelijk … de poolvosjes!

De poolvosjes

Ze kwamen net uit hun holletje toen mijn moeder ze zag. Wat waren ze schattig! In het begin waren ze nog heel schuw, maar toen we een tijdje bleven zitten kwamen ze steeds dichter bij. Tenminste, twee van de drie. Die waren namelijk aan het spelen en vonden ons wel interessant. De laatste bleef boven zitten: we waren voor hem wel een beetje te eng.

Al met al was het een erg geslaagde avond met al die vogels, het uitzicht en natuurlijk de poolvosjes. Ik heb genoten!