De studiekeuzetest heeft mijn zoon goed gedaan

Een van de vaste schrijvers op deze blog is vader Feike, die al jaren met zoon (21) in de weer is om de juiste studie- of werkrichting te kiezen. Met grote interesse las hij als ervaringsdeskundige de blog ‘Studiekeuzetest als stap naar een opleiding die past’. Sterker, het triggerde hem om een nieuwe update te delen. Zijn insteek: wanneer is het moment voor een studiekeuzetest de juiste? En hij trekt ook al een voorzichtige conclusie ‘ de studiekeuzetest heeft mijn zoon goed gedaan ‘

Vader Feike: de studiekeuzetest heeft mijn zoon goed gedaan…

Twee keer gestopt met de studie

Om de situatie te schetsen hoe zat het ook alweer met mijn zoon, die nog gewoon thuis woont…?  In de zomer van 2015 behaalt mijn zoon zijn havodiploma. So far, so good. Hoewel hij in die periode op het voortgezet onderwijs ook al is geswitcht van het vwo naar de havo. Na een ontspannen zomer begint hij aan de opleiding Civiele Techniek. Na pakweg drie weken houdt hij het al voor gezien. Al terugkijkend was de tijd er nog niet rijp voor. De stap was denk ik nog te groot. Na een tussenjaar start hij het jaar daarop op dezelfde hogeschool met de studie Industrieel Product Ontwerp. Dat houdt hij moeizaam vol tot na de jaarwisseling. Hij stopt wederom. Het studeren valt hem niet mee. Hoewel hij de studie inhoudelijk best wel interessant vindt. Hij stopt voor de tweede keer met de studie.

Werken geeft mijn zoon voldoening

Een periode van baantjes links en rechts breekt aan. Zoonlief werkt op verschillende plekken. Wat mij als vader opvalt is dat mijn zoon na een sollicitatie overal direct wordt aangenomen, dat hij plichtsgetrouw doet wat hij doen moet en dat de werkgever altijd tevreden is over de inspanningen.
Ik zie ook dat hij ervan leert. Na een dag werken zie je dat hij vrolijker is. Werken geeft voldoening. Zo werkt hij bij een eventbedrijf die grootschalige concerten neerzet, waar tienduizenden festivalgangers op afkomen. Trots laat hij dan foto’s en videomateriaal zien, hoewel hij van nature niet een echte prater is. Ik vind dat mooi om te zien. Want wat maakt het uit. Okay, je hebt havo en weet het vervolgens nog niet. Dan doe je dit werk waar je duidelijk affiniteit mee hebt.

Toch zit het me niet lekker

Maar toch. Het wringt…. Ik voel dat het niet lekker zit. Mijn zoon ‘zweeft’ nog. Mijn vrouw en ik proberen het erover te hebben, maar hij sluit zich hiervoor af. Hij worstelt ermee. Dat doet mij pijn, eerlijk gezegd. Ik wil hem helpen, maar hoe doe je dat?

De oplossing

Het lost zich uiteindelijk vanzelf op. Het is een willekeurige dag in de week. Tijdens het avondeten komt het eruit. Mijn zoon zegt zich voor de situatie te schamen, en gooit zijn frustratie op tafel. Rustig, dat wel. Op zijn manier. Dat roept bij mij direct de vraag op: hebben wij als ouders dat gevoel direct of indirect zelf opgeroepen? Want dat is wel het laatste wat je wil. Toch ontstaat er iets. Hij is opgelucht dat hij dit heeft gedaan. Wij geven hem complimenten. Een arm om zijn schouder is zijn deel.
Mijn zoon gooit alle schroom van zich af. Hij meldt zich aan bij een instituut voor school-, studie-, en beroepskeuze en loopbaanbegeleiding. Twee weken later gaat hij al op pad. Ondertussen heeft hij een tijdelijke baan als chauffeur bij een technisch bedrijf. De uitkomsten van het psychologisch onderzoek zijn een openbaring. De studiekeuzetest heeft mijn zoon goed gedaan.

Het klopt als een bus

De beschrijving door een van de psychologen klopt als een bus. We herkennen er onze zoon precies in. Uit de ‘intellectuele vaardigheden’ blijkt in ieder geval dat het met zijn denkniveau wel snor zit (hbo-niveau met academische trekjes), maar dat hij dan wel voldoende gemotiveerd moet zijn om de handschoen verder op te pakken. Hij geeft zelf aan dat het heeft geschort aan motivatie. Dus meer is er eigenlijk niet aan de hand. Want als ouders ga je toch twijfelen. Is alles wel okay met hem? Ook mentaal. Gelukkig. Het is gewoon een slimme jongeman die op weg is, maar het nu nog even niet weet. En come on mensen. Er zijn er zoveel die geen keuze kunnen maken in het leven. Laten we het alsjeblieft nou ook weer niet zwaarder maken dan het is, houd ik mezelf voor.

De studiekeuzetest heeft mijn zoon goed gedaan!

En nu? Het bureau heeft een aantal studietips aan de hand gedaan. Dat is fijn, want het aanbod in Nederland is mega. Uit hoeveel opleidingen kan je wel niet kiezen in Nederland? Ga maar na: mbo (bijna 1100), hbo (bijna 1400), academisch (450) en dan zijn er ook nog zo’n 1050 masteropleidingen. Dat is toch bijna niet te doen? Feit is dat mijn zoon met een paar concrete tips verder op zoek kan gaan. Hij heeft aangegeven dat hij blij is met de uitkomst en dat het overzichtelijker is nu. Bovendien zien we een andere zoon die vrolijk en toegankelijk is. De studiekeuzetest heeft mijn zoon goed gedaan. Zijn zelfvertrouwen is gegroeid. Daar ben ik het meest blij mee. Ik zie het zo. Het leven bestaat altijd uit keuzes maken. Of je nu 21, 35 of 57 bent. Er gebeuren altijd dingen waar je op moet inspelen. Belangrijk is om je hart te volgen. Mijn conclusie tot nu toe: Een studiekeuzetest is voor iedereen verschillend. De kunst is om het juiste moment te kiezen. Je bent en blijft altijd ‘op pad’.

Hoe nu verder?

‘De studiekeuzetest heeft mijn zoon goed gedaan ‘is een spannend en herkenbaar verhaal. Hoe gaat het nu verder met deze zoon? Ik hoop dat Feike dat later ook weer wil vertellen.
Meer weten over studiekeuzetesten? Vraag eens informatie aan de schooldecaan. Die kent de weg. Er staan ook testen op Studiekeuze123. Of lees voorgaande artikelen over studiekeuzetesten of het artikel ‘een studiekeuzetest als stap naar een passende opleiding’. 

Maar bedenk ook: een studiekeuzetest is ‘slechts’ een van de stappen die je kunt zetten naar een goede studiekeuze.